منو کوله بار فرهنگیم ...

خب به قول دکتر پدرام بهتره بنده یه آستینی بالا بزنم برای این وبلاگو این همکار محترم رو که تا حالا یه لنگه پا این گوشه نگهش داشتم رو مرخص کنم.

 به خودم قول داده بودم تا کتابی که دستمه رو تموم نکردم نیام اینجا وراجی کنم. آخه من مدل کتاب خوندنم خیلی استثناییه یعنی اصولا از بچگی هر وقت کتاب گرفتم دستم چه درسی چه غیر درسی به همین مشکل دچار می شده.

۱ صفحه که می خونم می رم ۲ ساعت گشت و گذارو بعد برمیگردم سرش. حالا هرچی می خواد باشه با هر موضوعی. آخه وسط خوندن علافیه خونم میاد پایین یا الان که دارم فک می کنم می بینم شاید واقعا جاهایی که برای مطالعه انتخاب می کنم میخی سیخی چیزی داره... به همین خاطر ممکنه ببینید مدتهای مدیدیه که من در حال خوندن یه کتابم. از بچگی هم به خاطر همین مدل درس خوندنم مامان در تعجب می موند که این نمره مال این دختر ولگردشه! همیشه هم میگه : من ندیدم این بچه هیچ وقت خودشو زحمت بده برا درساش. اولا که همیشه یا پای تلویزیون یا ضبط یا در حال گوش دادن مکالمه تلفنی مامان با دیگران درس می خوندم، این موضوع ردخور نداشت و مامان خیلی زور زد این عادتو از سر من بنداز نشد که نشد. بعد هم از همون اول خوابیده درس می خوندم همیشه هم این بحث داشتیم که در حالت درازکش بدن می ره تو فازه استراحت حالا این مغزه تو میخواد چطور این تناقضاتو برا خودش حلاجی کنه خدا می دونه ولی خوب می گن زمان همچی رو ثابت می کنه راست می گن. یه چیز جالب هم بگم اینکه سالی که برای کنکور درس خوندم با یکی از پسرای کوچه بالاییمون دوست شده بودم اونم از طریق پنجره و تمام مدت درس خوندنم اگه حواس کسی بهم نبود در حال درس خوندن و تست زنی همون پشت پنجره بودم. ببین چه تمرکزی داشتم من. آدم یه کارایی می کنه که در زمان خودش نمی فهمه که واقعا داره به خودش و آینده ش ضربه می زنه بعدها که پخته تر می شه می فهمهههههههههه بله، کلی خودمو از زندگی عقب انداختم. منم اگه اون سال مثه بچه آدم درس می خوندم و واقعا اینقد ذهن خودمو مشغول چیزای بیخود نمی کردم مطمئنم دانشگاه تهران قبول می شدم. چون من رشته هنر شرکت کرده بودم و رشته انتخابیم طراحی صنعتی بود که اون موقع فقط ۳ تا دانشگاه تو کل ایران این رشته رو داشت . برای قبولی هم باید رتبه ت زیر ۶۰ می شد. با اون وضع درس خوندن رتبه م شاهکار شد. چیزی که هیچ کس نمی تونست باور کنه ولی چه فایده که آرزوی میله های سبز دانشگاه تهران رو تا الان دارم به سمت گور می کشم. 

حالا اون کتابی که زیر پاش علف سبز شد تا من درددلام تموم شه رو بگم چی بود: کتاب "کوری" اثر "ژوزه ساراماگو".

نیاز به تعریف نداره چون همه اونایی که کتابخون بودن خیلی وقت پیشا خوندنش ولی کسایی هم که هنوز به این توفیق نائل نشدن حتما در برنامه خوندن بذارنش. چون هم داستانش خیلی خاص و تکاندهندس،هم نوع ساختار نوشتنش جالبه. برای اینکه یه دید کلی بهتون از داستان بدم همینو بگم که داستان در مورد یه جامعه کاملا مدرنه که به علت شیوع یه بیماریه عجیب تمام سیستمش فلج می شه و زندگی انسانی تبدیل به زندگیه حیوانی می شه.

دیشب هم رفتم ۲ تا کتاب دیگه خریدم که ایشالا در ۱۰۰ سال آینده که تمومشون کردم درباره شون صحبت می کنم.

دلم می خواد یه CD خیلی لطیف و حسابی رو با همتون شریک شم ولی متاسفانه نمی شه فک کنم.

یه مجموعه کار به صورت کلیپهای متوالی. موسیقی بی کلام. اسم مجموعه Romantic Moments هست.بیشتر موزیکهای معروف رو دوباره با یه تم خاص اجرا کردن. مثلا موسیقی فیلم godfather یا رومئو و ژولیت یا Air اثر باخ و... . یادتون هست که وقتی بچه بودیم از تلویزیون یه فیلمی به اسم در مسیر تندباد یا همچین چیزی رو پخش می کرد که در مورد یه سری برده بود. یکی از زوجها داستان که فیلم حول زندگی اونا می چرخید مری و جاناتان بودن. من عاشق موسیقی اول فیلم بودم حالا همون آهنگ به اسمgreen sleeves تو این مجموعه اجرا شده. اکثر کلیپها به همراهیه یه گروه ارکستر در دشت گرفته شده. مناظر سر سبز و زیبا هم به کمک موسیقی اومده و لذت شنیدن رو دو چندان می کنه. اگر کسی علاقه به موسیقی کلاسیک داشته باشه حتما از شنیدن این اثر لذت می بره. امیدوارم بتونید پیداش کنید.

از دوست گلم شوکولات بابت رایت این مجموعه خیلی ممنونم.

و معرفیه یه سایت هنری:

این سایتی که می خوام آدرسش براتون بذارم گالری یه عکاس که مجموعه کارهایی رو که انجام داده رو به صورت فلش در این سایت قرار داده.

یه ذره اطلاعات در مورد این عکاس بدم بد نیست. این خانوم اسمشون Jill Greenberg هست. متولد ۱۹۶۷ در مونترال کانادا هستن. در رشته طراحی و سپس عکاسی تحصیل کردن و الان هم ساکن لس آنجلس هستن.

چند مجموعه کار دارن که با مجموعه پرتره های میمون به عنوان عکاسی مطرح شناخته شدن. نمایشگاه آخرش به اسم End Times یا روزگار پایان هست که در سال ۲۰۰۶ به مدت ۴ ماه دائر بود. این مجموعه کار واقعا دیدنیه.سوژه هاش تمام کودکان گریانی هستن که از چهره شون درد و رنج می باره  و این نوعی اعتراض به سیاستهای آمریکاییه. چون همیشه کودکان استعاره ای از امید به زندگین ولی در اینجا نشانه های درد و رنج هستن. خودتون یه سر به سایت بزنین و توضیح ارائه شده رو بخونید. در ضمن برای تاثیر گذاری بیشتر این سوژه ها غلظت رنگ و نور و سایه عکسها دستکاری شده. 

آدرس سایت: www.manipulator.com 

دعا کنید یادم نره که به خودم قول دادم تا برای کارشناسی ارشد می خوام یه تکونی به خودم بدم و بشینم بازی بازی درس بخونم.... خدایا از ما قبول کن. مگه نگفتن فکر خیلی چیزا رو در سر داشتن حتی بعضی اوقات به عنوان کار انجام شده مورد قبول واقع می شه. پس خدایا یه مرحمتی کن بازم منو شامل لطفت کن. من واقعا به خوش شانسی خودم تو بعضی چیزا اعتقاد دارم. از جمله داشتن دوستای خیلی خوب- سعی در حد ناقابل نتیجه در حد خروار- نجات یافتن در دیقه ۹۰ و... واقعا خدا یکتاست